Τα τελευταία χρόνια, το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής αποκτά τραγικές διαστάσεις. Στην εποχή της οικονομικής κρίσης εμφανίζεται και περιβαλλοντική κρίση. Πολλές διασκέψεις πραγματοποιούνται για την κλιματική αλλαγή σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά τα αποτελέσματα είναι πενιχρά. Έτσι και αυτή η διάσκεψη στις αρχές Δεκεμβρίου στο Πόζναν μοιάζει με έργο που έχουμε ξαναδεί. Οι πραγματικές εκπομπές αερίων αυξάνονται.
Ακρογωνιαίος λίθος της κυρίαρχης λογικής είναι «όποιος έχει να πληρώσει μπορεί άνετα να συνεχίσει να ρυπαίνει». Μια αρχή που βρήκε εφαρμογή στο Πρωτόκολλο του Κιότο, μέσα από το μηχανισμό «καθαρής» ανάπτυξης και την δημιουργία μιας αγοράς για την εμπορία δικαιωμάτων εκπομπής ρύπων μεταξύ των χωρών που συμμετέχουν στη συγκεκριμένη σύμβαση-πλαίσιο.
Πίσω από τα κροκοδείλια δάκρυα τους για το περιβάλλον και το κλίμα, φουντώνει η αντιπαράθεση των ανεπτυγμένων χωρών για την χαλιναγώγηση και έλεγχο των αναπτυσσόμενων, με πρόσχημα την μεταφορά περιβαλλοντικής και αντι-ρυπαντικής τεχνογνωσίας. Πίσω από μεγαλεπήβολους όρους, όπως η «παγκόσμια περιβαλλοντική διακυβέρνηση», διεξάγεται η αντιπαράθεση για τη ρύθμιση ενός αναδυόμενου «πράσινου» καπιταλισμού με νέες αγορές, ειδικά στον ενεργειακό τομέα. Παράλληλα, αυξάνεται ο κύκλος εργασιών μιας ραγδαία αναπτυσσόμενης «πράσινης οικονομίας».
Η αγοραία αντίληψη που ευθύνεται για την επιβολή και ραγδαία επέκταση ενός καταστροφικού μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης, για την πλειονότητα των περιβαλλοντικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο πλανήτης, υποδεικνύεται πάλι ως «μέτρο» για την αντιμετώπιση της εκπομπής ρύπων.
Σε αυτό το πλαίσιο, εμφανίζονται οι «καλοί και οι κακοί» των διεθνών διασκέψεων, οι περιβαλλοντολογικά ευαίσθητοι και οι οικολογικά ασυνείδητοι. Στη «συμμαχία των κακών», τοποθετούνται οι ΗΠΑ με την επίμονη άρνηση να ενταχτούν ακόμη και σε αυτό το Πρωτόκολλο του Κιότο, αρνούμενες να λάβουν μέτρα που θα περιόριζαν ακόμα και στο ελάχιστο τη βιομηχανική τους παραγωγή, ειδικά τώρα μεσούσης της οικονομικής κρίσης.
Στη «συμμαχία των καλών» πλασάρεται η Ε.Ε., που παίζει το χαρτί του «ευαίσθητου» στα περιβαλλοντικά ζητήματα καπιταλισμού, υπερθεματίζοντας σε όλα τα ζητήματα που αφορούν ιδιαίτερα την κλιματική αλλαγή. Στην πραγματικότητα, όμως, προωθεί τη διαμόρφωση ενός μοντέλου αγοράς που ενσωματώνει και αξιοποιεί τις όποιες περιβαλλοντικές ανησυχίες, διαμορφώνοντας νέο πεδίο για την κερδοφορία του κεφαλαίου.
«Καλοί και κακοί», ωστόσο, συγκαλύπτουν κατ’ εξακολούθηση το γεγονός ότι η ρίζα της τεράστιας οικολογικής κρίσης βρίσκεται στο σημερινό σύστημα παραγωγής και κατανάλωσης. Καλλιεργούν την ψευδαίσθηση για μέτρα που πρέπει να παρθούν και δεν παίρνονται, για υπεύθυνους που πρέπει να πληρώσουν και δεν πληρώνουνε, για ατομικές στάσεις που αν δεν αλλάξουν θα μας καταστρέψουν.
ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ: Η Ελλάδα συνυπεύθυνη και θύμα
Στην Ελλάδα των ανεξέλεγκτων χωματερών, της ανακύκλωσης «μαϊμού» των ιδιωτικών εταιριών, της απερήμωσης και καταστροφής τεράστιου μέρους του φυσικού περιβάλλοντος, οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής είναι ήδη ορατές. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έκαναν ότι περνάει από το χέρι τους για να ενισχύσουν αυτή την τάση. Συνεχής ανεξέλεγκτη αύξηση των εκπομπών καυσαερίων. Δόμηση κάθε ελεύθερου χώρου, υφαρπαγή δημόσιων χώρων για την Ολυμπιάδα, επέκταση της κυριαρχίας του αυτοκινήτου, κατασκευή νέων αυτοκινητόδρομων, εκτάσεις όπως αυτές του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού όπου αντί για μητροπολιτικά πάρκα παραχωρούνται στο εμπορικό και κατασκευαστικό κεφάλαιο, οι καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 που δεν αναδασώθηκε τίποτα, τα νέα χωροταξικά για τουρισμό και ενέργεια, οι επιλογές της ΔΕΗ για τις μονάδες λιθάνθρακα, η αναθεώρηση του άρθρου 24, είναι ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της πολιτικής.
Στις επετειακές εκδηλώσεις και χάπενινγκ για το περιβάλλον, στις υποκριτικές «ευαισθησίες» μερίδων του κεφαλαίου -του ίδιου που καταστρέφει το περιβάλλον-, στις αντιλήψεις που ανάγουν την κλιματική αλλαγή σε ατομική ευθύνη και υπόθεση, οφείλουμε να αντιτάξουμε τη συλλογική οργάνωση και διεκδίκηση. Να αναδείξουμε τις πολιτικές ευθύνες και τους φορείς τους και να συγκρουστούμε με ένα σύστημα που είναι περιβαλλοντοκτόνο. Για την υπεράσπιση του φυσικού πλούτου, για την ποιότητα της δικής μας ζωής, αλλά και των επόμενων γενιών, ο αγώνας είναι μονόδρομος.
Ο κόσμος της αρμονίας του ανθρώπου με την φύση είναι το πραγματικό ζητούμενο. Ένα ζητούμενο που διαπλέκει όσο ποτέ τη θέση και τον ρόλο της εργαζόμενης πλειοψηφίας με την περιβαλλοντική διάσταση της καθημερινής μας ζωής. Οι επιλογές που έχουμε είναι ανάμεσα σε μια ζωή μεταφορικά και κυριολεκτικά μολυσμένη από τον ιό του κέρδους και σε μια ζωή απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση και τον ανταγωνισμό μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και μεταξύ της φύσης και του ανθρώπου.
Διεκδικούμε:
-Ολοκληρωμένο ενεργειακό σχεδιασμό προσανατολισμένο στις κοινωνικές ανάγκες. Εισαγωγή εναλλακτικών μορφών ενέργειας, στην κατεύθυνση μείωσης της χρήσης ορυκτών καυσίμων, στο πλαίσιο ενός δημόσιου συστήματος παραγωγής και δημόσιου δικτύου διανομής ενέργειας. Όχι στη σχεδιαζόμενη κατασκευή μονάδων ηλεκτροπαραγωγής με λιθάνθρακα.
-Καμία συζήτηση για την παραγωγή ενέργειας από πυρηνικά εργοστάσια.
-Αναδάσωση όλων των καμένων εκτάσεων. Καμία εκχώρηση καμένης γης σε ιδιωτικά συμφέροντα, καμία αλλαγή στις χρήσεις γης των πυρόπληκτων περιοχών. Κατάργηση όλων των δασοκτόνων νόμων.
-Κατοχύρωση όλων των ελεύθερων χώρων πρασίνου στο Λεκανοπέδιο. Ούτε ένα τετραγωνικό παραχώρησης και δόμησης των ελεύθερων χώρων. Καμία εμπορική, κερδοσκοπική δραστηριότητα μέσα στους τελευταίους μεγάλους ελεύθερους χώρους. Να κλείσει η «Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε.» και όλοι οι χώροι και τα ακίνητα που διαχειρίζεται να περιέλθουν στο δημόσιο για κοινωφελείς χρήσεις.
-Σύγχρονο, δημόσιο και δωρεάν σύστημα μεταφορών, δημιουργία υποδομών για τη διευκόλυνση της χρήσης του ποδηλάτου. Όχι στη δημιουργία των νέων μεγάλων αυτοκινητόδρομων. Όχι στην επέκταση και προώθηση της χρήσης του ΙΧ.
μια πόλη ανάποδα 