Δύο χρόνια μετά τον χαμό του αγαπημένου μας Τάσου Κοζανιτά εμείς στην Μια Πόλη Ανάποδα θα νιώθουμε πάντα τον συντροφό μας να περπατά δίπλα μας. Και θα τον βλέπουμε διαρκώς να μας χαμογελά μέσα απ’ τις λέξεις του Μαγιακόφσκι.
Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου
κι ουδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας.
Με την τραχιά κραυγή μου κεραυνώνοντας τον κόσμο,
ωραίος τραβάω, τραβάω
εικοσιδυό χρονώ λεβέντης.
(Σύννεφο με παντελόνια, Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι, μετ. Γιάννης Ρίτσος)
μια πόλη ανάποδα 