Η Μια Πόλη Ανάποδα – Αριστερή Παρέμβαση στους Δρόμους της Νέας Σμύρνης συμμετέχει στο αντιρατσιστικό συλλαλητήριο το Σάββατο 9 Μάη στις 4.30 μμ στην πλατεία Κοτζιά.
Απαιτούμε:
– Να σταματήσουν τα συλλαλητήρια μίσους και οι ρατσιστικές επιθέσεις Αγωνιζόμαστε για την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών
– Διεκδικούμε άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες
– Να σταματήσουν οι ρατσιστικές επιχειρήσεις-σκούπα της ΕΛΑΣ
– Όχι στο ρατσιστικό Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου της Ε.Ε.
Ιδιαίτερα καταδικάζουμε την κοινή επιχείρηση ΕΛ.ΑΣ.-δημοτικής αστυνομίας εναντίον των μικροπωλητών μεταναστών που έλαβε χώρα την Πέμπτη το πρωί στην κεντρική πλατεία Νέας Σμύρνης. Η Νέα Σμύρνη ως πόλη προσφύγων αρνείται το ρατσιστικό μίσος και στέκεται αλληλέγγυα στους μετανάστες.
μια πόλη ανάποδα 
Μία απάντηση στο “Κάτω τα χέρια από τους μετανάστες εργάτες – την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές και όχι «της γης οι κολασμένοι»”
Συγνώμη για την… θεωρητικούρα αλλά απ’ όσο σας ξέρω, τα σηκώνει ο οργανισμός σας! Κι έπειτα, είναι που ο Bauman εμένα τουλάχιστον μου ταρακούνησε το κεφάλι. Αντιγράφω, λοιπόν, από ανάρτηση στο blog μου [«Απολύμανση»]: Μεταναστευτικοί πληθυσμοί. Σκουπίδια για την χωματερή μιας άναρχης οικονομικής ανάπτυξης που δεν σχεδίασε μεγάλα ταξίδια κι ας παρήγαγε μεγάλες μεταναστεύσεις. «Παράπλευρες απώλειες» της οικονομικής ανάπτυξης που ούτε σχεδιάζει ούτε καθορίζει εκ προοιμίου τη γραμμή που χωρίζει τους καταραμένους από όσους πρόκειται να σωθούν [Bauman, 2005: 69, Σπαταλημένες ζωές. Οι απόβλητοι της νεοτερικότητας, Κατάρτι]. Και λέει σε άλλο σημείο του ίδιου έργου του ο Bauman: «Υπάρχει ένα είδος «εκλεκτικής συγγένειας» μεταξύ των μεταναστών (αυτών των ανθρώπινων απορριμάτων απομακρυσμένων περιοχών του κόσμου που αδειάζονται στην «αυλή» μας) και των πιο αβάσταχτων δικών μας οικείων φόβων. Όταν όλες οι θέσεις κι όλα τα μέρη μοιάζουν ασταθή και θεωρούνται αναξιόπιστα, η παρουσία των μεταναστών γυρίζει το μαχαίρι στην πληγή. Οι μετανάστες, ιδιαίτερα οι νεοαφιχθέντες, αποπνέουν την ελαφρά οσμή του κάδου των απορριμάτων, ο οποίος στοιχειώνει με πλήθος φαντάσματα τις νύχτες εκείνων που αποτελούν υποψήφιες απώλειες της αυξανόμενης τρωτότητας» [ό.π. σελ. 94], αποτελώντας για τις κυβερνήσεις τον ιδανικό «αποκλίνοντα Άλλο», συνεχίζει ο Bauman, τον προσεκτικά επιλεγμένο στόχο εναντίον του οποίου «μπορούν να στρέφουν ρητορικές ομοβροντίες και να κάνουν παλληκαρισμούς, ενόσω οι ευγνωμονούντες υπήκοοι τους τις βλέπουν και τις ακουν» [ό.π. σελ. 95]