Ξανά για την έφορο μουσείων της «Εστίας»

Η έφορος μουσείων της Εστίας κ. Θέμιδα Παπαδοπούλου προκαλεί ξανά. Σε νέο άρθρο της στα «Επίκαιρα» (27.9), υμνολογεί τα δημιουργήματα του χουντικού αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, τα «Σπίτια Γαλήνης». Τι γράφει η κ. Παπαδοπούλου; Καταρχάς, εκθειάζει έναν άνθρωπο που ετέθη πραξικοπηματικά στην κεφαλή της εκκλησίας από τους χουντικούς. Αυτός ο σκοτεινός κύριος, που όπως μας λέει η κ. Παπαδοπούλου, έδινε συνέχεια αγάπη (!), στήριξε ενεργά την επταετή δικτατορία του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας, καθεστώς που δεν φημιζόταν ιδιαίτερα για την αγάπη με την οποία περιέβαλλε τους πολιτικούς του αντιπάλους, την ελευθερία του λόγου και των συναθροίσεων κ.λπ. Ήταν «ευλογημένα χρόνια, χωρίς γκρίνιες και μεμψιμοιρίες», μας λέει η κ. Παπαδοπούλου αναίσχυντα. Κατά δεύτερο λόγο, προβάλλει σήμερα, σε εποχή λιτότητας, ένα μοντέλο εκκλησιαστικής «φιλανθρωπίας» που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα ακριβώς λόγω της απουσίας «κοινωνικού κράτους». Προφανώς, οι «φιλανθρωπίες» της εκκλησίας ήταν και είναι ψίχουλα από την αμύθητη περιουσία της, αλλά αυτό που μένει είναι ότι «η εκκλησία βοηθάει». Είναι αυτές οι «φιλανθρωπίες» το άλλοθι του παπαδαριού, η έξωθεν καλή μαρτυρία του, το διαβατήριο για την είσοδο του στη δημόσια ζωή. Όμως, σε μια εποχή σκληρής λιτότητας, δεν έχουμε ανάγκη από την κάλπικη και ιδιοτελή «φιλανθρωπία», αλλά από υψηλότερους μισθούς, καλύτερες εργασιακές συνθήκες, ζωή με βάση τις σύγχρονες ανάγκες. Πράγματα που απαιτούν τη σύγκρουση με την πολιτική των κυβερνήσεων και της Ε.Ε. και όχι την συνδιαλλαγή μαζί τους, όπως κάνει η εκκλησία (τα πρόσφατα σκάνδαλα είναι, όπως πάντα, η κορυφή του παγόβουνου). Ταυτόχρονα, αναδεικνύεται η ανάγκη να δημιουργήσει το λαϊκό κίνημα τις δικές του μορφές ταξικής και κοινωνικής αλληλεγγύης που θα μετατρέπουν τους ανθρώπους από ξεμοναχιασμένα όντα (και συνεπώς επιρρεπή στους διαπλεκόμενους εμπόρους μιας μεταφυσικής ελπίδας) σε πρωταγωνιστές της καθημερινότητας και της ιστορίας.